over een moestuinplan!, het schoolfeest! en oud zijn?

Het mooie weer mag ondertussen wel komen. Tussen de buien door heb je hier en daar een klein waterig zonnetje. Nu groeien de plantjes gelukkig goed en hoeft het water uit de tuinslang enkel nog maar in de serre gebruikt te worden. Dat levert weer extra tijd om de rest van de tuin aan te leggen en veel lijstjes te maken met wanneer en waar, welke groentjes dit jaar moeten komen. En de lieve echtgenoot mag weer wat tuin-bakken bij maken, voor meer aardbeitjes, want die waren vorig jaar zo snel opgegeten, dat zelfs de vogels geen kans hebben gekregen om ze te pikken. Ook de bessen struiken zullen dit jaar voor de eerste keer vruchten geven en aan de pruimenboom hangen zoveel bloesems dat de hele straat er pruimentaart van gaat kunnen maken. De grote serre is naar de buurman verhuist, want eigenlijk heb ik die amper gebruikt, en in de plaats daarvan zijn er 2 kleine serrekes gekomen, waar nu de pompoenplantjes heerlijk zijn aan het groeien. Erna zet ik er tomaatjes in. Ook op pinterest is het tuinalbum grondig bijgevuld en niet enkel door de lieve echtgenoot of mezelf. Ook de kinderen hebben zich er op uitgeleefd en alle soorten (vaak veel te grote) speeltoestellen en boomhutten gepind die ze heel graag zouden willen. dus ook de regendagen zijn goed benut. Zo heeft de kleine Emmelien een prachtig moestuinplan opgesteld, met alles wat zij lekker vindt. Alleen zaten er ook worteltjes in haar tuintje, en die lust ze niet. Wanneer ik haar ernaar vroeg had ze meteen een antwoordt klaar. Op haar moestuinplan was ook een huisje getekend, en dat was het konijnenhok, vlak naast haar tuintje met worteltjes, want konijntjes houden van worteltjes. En dat is natuurlijk een goede reden om ook worteltjes te laten groeien. Tja een konijntje, ik mis het wel en heb ook wel wat stukken gras waar niet of moeilijk gemaaid kan worden het zou dus wel handig zijn, zo een schattig nijntje, of misschien beter 2 want alleen is ook maar alleen. Maar dan wel in een dicht hok, zodat de vos of marters er niet aankunnen en liefst van hetzelfde geslacht. En de echtgenoot, die slaat een diepe zucht en zegt dat hij het hok dan wel zelf maakt, samen met de oudste zoon, want dat doen ze graag.



 En zo is iedereen tevreden en draait ons gezinneke op volle toeren. Zelfs met een puber, een bijna puber, een heerlijk nonchalant dametje van 7 en een over actief peutertje. Heerlijk, alleen mag de zon zich meer laten zien, zodat ze buiten kunnen ravotten.

Ook het schoolfeest van de zeppelin, de kindertjes hun school, komt er weer aan. En omdat we elk jaar een handje helpen, mag ik een uilenpak maken en vossen staarten. Vossen en bever maskers moeten er ook zijn. Sterren werden uitgesneden en natuurlijk de maan, want de kinderen hebben leuke ideeën gegeven waar meteen een prachtig toneelstukje uit voort vloeide. Ik had zelfs nog amper werk om het een geheel te laten worden. Er kwamen stoere gedachten uit over raketten en katapulten, met sterren, dieren en vriendjes. Over alleen zijn en elkaar helpen. Eigenlijk is het een echt leuk verhaal geworden, wanneer het schoolfeest gepasseerd is zal ik het hier eens op mijn blogje neerpennen. Omdat mijn kindertjes naar een freinet school gaan, mogen ze alles (met een beetje hulp) in elkaar steken en vloeit het hele schoolfeest voort uit hun gedachten en knutselen. Het is leuk om te zien hoe zelfs de kleinste kinderen zo een leuke ideeën kunnen brengen, ze kunnen meer dan je denkt met zoveel verschillende talenten in 1 klas. Nu blijft het natuurlijk voor elke 6-7-8 jarige moeilijk om teksten vanbuiten te leren. Dus maakte we van het toneelstukje een stom toneelstuk, zoals een stomme film. En mogen de kinderen alles uitbeelden, dat is zoveel gemakkelijker dan zinnetjes onthouden. Ons Emmelientje kwam thuis en zei: "mama we gaan een idioot toneelstuk doen, je weet wel zoals van die idiote films van vroegen toen jij klein was!"
Mmmmm, er was zoveel fout met die zin, als eerste ben ik echt niet zo oud, dat er in mijne tijd stomme films waren. Alleen denken  mijn kinderen dat ik ongelooflijk oud ben. Zo zei de oudste zoon een tijd terug, toen hij mee deed in een toneelstuk van Charles Dickens, bij het kleren passen, mama dus dit droegen papa en jij vroeger. En mocht ik van de hippe, bijna puber dochter onlangs geen witte sportschoenen kopen omdat er blauw met rode streepjes aan de zijkant zaten, (wat ik eigenlijk heel retro vond) want daar was ik veeeeel te oud voor. Ach ja, later zullen ze zelf van die kindertjes hebben en zal ik naast hen staan grinneken als een echt oud dametje met de woorden, jullie vroeger zeiden ook.....

terug van weggeweest: met een heerlijk recept.

Wanneer de lieve zus, met het nog lievere dochtertje, vroeg wanneer ik terug zou gaan bloggen, en ik daar als standaard antwoord op gaf: "ach ik heb zo weinig tijd", wist ik dat het niet juist was, al is het wel waar. Nu, gelukkig kan je tijd maken. Ik heb daar een heerlijk recept voor gevonden. Of ik het wil delen? Natuurlijk:

Als eerste roer je je peuter, kleuters en andere kotertjes hun beddeke in, je kan dit ook vervangen door een klein bevel even alleen te spelen.
Daarna voeg je 100 gr, lieve echtgenoot geef mij die computer nu maar even, toe.
Dat gaat ongeveer voor een uurtje op "niet storen" graden en voila, t'is klaar.

Of dit recept altijd lukt, daar vrees ik voor. Dat zal je zeker meerdere keren moeten uitproberen. Maar het smaakt zeker en vast goed. En het voordeel is dat je er steeds beter in wordt.

Hier gaan de oudste kinderen gelukkig graag naar school en is er enkel nog mijn klein mannetje thuis. Nu is dat kleine ventje echt tot alles in staat en raast door het huis vol zelfvertrouwen en deugnieterij. Zo een nummertje 4 is zeker niet te onderschatten. Zijn standaard woordje voor alles is de oerklank EUH! en het liefste wat hij doet is alle deuren sluiten, of je er nu met je hand, hoofd of arm nog tussen zit of niet. Die deur MOET toe. Dat "moeten" van hem is heel doeltreffend in de meeste gevallen en daar bedoel ik mee dat wanneer hij een koek of iets anders echt MOET, zal hij er ook voor zorgen dat hij het krijgt. Het woordje nee, staat niet in zijn vocabulaire. Maar het is zo een heerlijk ventje. Dan rijdt ie op zijn auto'tje van de ene kant naar de andere kant van het huis en o'wee wanneer je niet snel genoeg weg bent. Hij moet overal bij zijn, ook op het toilet, (zoals de meeste peuters) negeert hij resoluut het potje om de wc-klep dicht te kunnen doen, terwijl je er nog op zit. Ja daar is zijn, alles moet dicht, ding weer. En door zijn heerlijke eigenwijsheid maakt het hem niks uit of jij er nog opzit of niet dat ding zal en moet dicht! en het lukt hem keer op keer, want ik ga netjes telkens weer van de wc af wanneer ik klaar ben, en dan gaat het dicht. Ja, zo een peuter brengt echt leven in huis, en neemt ook wel af en toe wat leven weg. Zo zijn mijn jonge kiemplantjes voor de moestuin heerlijk om te plukken geweest, en kan je zo fijn spelen met de aarde van de tomatenplantjes die nog niet naar buiten mochten verhuizen. Gelukkig hebben de tomaten plantjes het overleeft, de kiemplantjes daarentegen....
Hij is ook erg vastberaden dat kleine mannetje van me, dat heeft hij van zijn vader, wanneer hij op school wil blijven zal je dat zeker horen, of met een klein karretje in de winkel wil rijden net wanneer je niet veel tijd hebt, zal hij voet bij stuk houden om het ook te krijgen. Het gebeurt dus wekelijks dat ik meer weg heb van een boerin met een kruisend varkentje onder mijn arm dan van een liefdevolle mama met een welopgevoede zoon.
wanneer ik de lieve echtgenoot erover inlicht, zegt hij steeds hetzelfde, Ach de andere zijn toch ook oké geworden. Komt wel goed.  Dus aan die raad heb ik ook al niet zo veel. Gelukkig heb ik de oplossing voor alle mama's met uiterst lieve speenvarkentjes van zonen. Winkel wisselen! Ik ga dus nooit en dan bedoel ik echt nooit in dezelfde week (liefst 2 weken) naar dezelfde winkel. Dus op maandag spring ik de AH binnen met mijn krijsend varkentje al meteen onder mijn arm gekneld, zo hoef ik de moeite niet te doen om hem op te rapen van de vloer wanneer hij geen balletje (granaatappel) krijgt en loop met sierlijke pas (of hoe sierlijk het ook kan zijn met zo een kleintje onder je arm) door de winkel en knik af en toe begrijpend naar de geïrriteerde andere (meestal oudere) mensen en zeg dan ach hij is niet in zijn doen vandaag, zo doet hij anders NOOIT.
Wanneer ik in de volgende dagen weer in de winkel moet zijn dan neem ik gewoon een andere winkel en doe hetzelfde ritueel. En daarna weer een andere. Bij deze dus de winkelwissel truc. En nu hoor ik jullie zeggen, waarom zet ze dat jongetje niet gewoon in de winkelkar? Wel dat heb ik geprobeerd, al vindt mijn allerliefste ventje de winkelkar eerder een klimparadijs, en ben ik uiteindelijk een krijsende peuter aan het vasthouden onder mij arm, terwijl ik de kar duw, en zou ik een derde arm nodig hebben voor de boodschappen richting kar te krijgen.
Wat ik ook wel doe is internet shoppen, dan hoef ik het enkel nog af te halen, zonder gedoe en stress.




Maar mijn kleine lieverd is echt een heerlijk mannetje, net als de andere kindertjes. En stiekem ben ik aan het denken dat het binnenkort tijd wordt voor een nummertje 5. Geen van onszelf want dat zwanger zijn zie ik nooit meer zitten. Maar terug een pleegkindje, kan er zeker bij.
Wordt vervolgt.........

mam, mag ik up-loaden?

"Mam, mag ik dit up-loaden?" Vraagt de oudste zoon zonder op te kijken van zijn computerscherm. Ik kijk even naar de echtgenoot maar die staart al even geconcentreerd naar een scherm.
Euhm......ik rek even tijd om over mijn antwoord na te denken want ik heb er geen idee van. De zoon kent meer van computers dan mij.
In onze tijd hadden we nog geen......
"Mama, mag ik? Want dan heb ik je gsm nummer nodig!" Onderbreekt de zoon mijn gedachtegang. Mijn gsm nummer dat ken ik,  0486....en dan realiseer ik me dat het wel eens geld kan kosten dat up-loaden.
"Kost het geld?" Vraag  ik.
 Ik zie de zoon zuchten vanachter zijn scherm want hij weet wat er gaat komen.
" Nee", zegt hij.
"En van wie weet je dat het geen geld kost?"
 Hij bevestigd het met de naam van zijn kameraad.
Maar hoe eet het kameraadje het?
" Mama, het kost geen geld!" Zegt de zoon nu nog ongeduldiger.
 Ik frons mijn wenkbrauwen en zoek hulp bij de echtgenoot maar die doet nog steeds alsof hij druk bezig is.
" Oké dan." De zoon laat een opgeluchte zucht horen,
0486..... En als dat vriendje het nu eens aan zijn ouders heeft gevraagd en die ouders kennen net zoveel van computers als ik, en dat vriendje zei ook dat hij het van een vriendje wist en......ineens zag ik een peperdure gsm-rekening voor mijn ogen verschijnen.
" Ik ga eerst even de vriendin bellen of het wel kan" zeg ik en laat een met zijn ogen draaiende zoon aan de tafel zitten en bel de vriendin,
Die zegt me dat ze er ook niets van kent en we kletsen even voordat ze me het nummer van haar zus geeft want die weet het vast wel en zo bel ik naar de zus van de vriendin. Zij weet het ook niet, maar heer man weet het vast wel alleen is hij er even niet dus besluiten we te praten tot hij thuis zou komen. Maar het duurt wat lang en ze geeft me de nummer van haar man want dat gaat sneller en zo kom ik bij de man van de zus van de vriendin uit, die me weet te vertellen dat het helemaal niets is wat de zoon wil doen en dat ik het met een gerust hart mag toelaten, en dan geeft hij me nog wat termen en informatie waar ik wel voor moet opletten. En ik zeg ja en oké en goed maar eigenlijk begrijp ik er niets van en zeg hem dat ik anders wel gewoon even naar hem bel als er nog eens iets is want dat gaat sneller en ik heb zijn nummer nu toch. Hij moet er even mee lachen en vindt het goed. Zo! doe maar! Zeg ik, fier op mezelf, wanneer ik de telefoon neer leg. Maar de zoon zit niet meer achter zijn scherm. En de lieve echtgenoot moet lachen. "Nu kost dat up-loaden toch nog geld!" Zegt ie. Ik kijk hem aan, "nee nee" zeg ik zeer wijs "t'is gratis."
" Behalve als je er telkens meer dan een uur voor moet bellen!" Grinnikt de echtgenoot.

De kleinste broer op zijn 8 maanden

van voor naar achter, van voor naar achter. De kleine broer schommelt op handjes en knietjes en roept, schreeuwt en brult. Huilen doe je niet, nee je roept je frustraties in jouw eigen taaltje uit. Help ik wil meer dan ik kan. De kleine man wil kruipen, naar achteren gaat dat al aardig maar naar voor is het nog te moeilijk. Het is dan ook niet makkelijk wanneer je de jongste bent en de anderen heerlijk overal naartoe gaan en jij gewoon moet blijven zitten met dat speeltje net buiten hand bereik. En dan moet je roepen. Meestal reageert er wel iemand van de zussen of broer om een handje toe te steken en dan wordt je aangemoedigd om te kruipen. Het wordt voor gedaan en er wordt geklapt wanneer je op je knietjes zit, alleen lukt het nog net niet. Al die aandacht vind je heerlijk en zo probeer je het keer op keer. Je bent een echt doorzetterke (dat beloofd)  En dan val je 's avonds na zo een zware dag uitgeput in slaap om in het midden van de nacht terug op mama te gaan roepen omdat je tandjes pijn doen. Want deze zijn ook alweer in aantocht. Er worden dan ook maar meteen gezonde ijsjes voor je gemaakt van appel en meloen. Dat koude ijs doet goed aan je tandvlees en verzacht de pijn voor eventjes. Het is niet gemakkelijk om 8 maanden te zijn.

De honden zijn je allerbeste vrienden waarmee je je boterhammekes graag deelt, en ook al krabt poes geregeld toch krijg je steeds een lach op je gezicht wanneer hij in de buurt is. Meneer cavia is leuk om naar te kijken al houden we hem wel uit de buurt van je snelle handjes. Wanneer je buiten mag slapen als mama in de tuin werkt kijk je steeds even naar de kippen voordat je in slaap valt Net als de kleinste zus zie je erg graag dieren en zij jou ook.

En zo word je razend snel groot en wij mogen er van genieten. Je groeit ook hard. Ik kan je niet bijhouden met kleren maken. Dus maak ik wat maten groter. Zo ligt er al een week het patroontje van een jasje klaar om geknipt en genaaid te worden. Zo een jasje dat toch nog dik genoeg is om de eerste lente dagen door te komen maar niet meer zo dik als een winterjasje. DE ikea kinderstoel (zo een witte plastieken) is naar de moestuin verhuisd zodat je kan kijken en spelen terwijl de plantjes worden ingezet. Ja hoor, je amuseert je wel, mijn knap klein mannetje.  En ondertussen knuffel je, ween je nog steeds bij vreemden en kan je zwaaien. Geef je zoentjes met open mond en roep je wanneer je zussen en broer capoeira doen want dat klinkt zo goed in die zaal. Je houdt van eten en alles pletten met je handjes. De haren van iedereen die te dicht bij komt worden kordaat uitgetrokken door je grijpgrage handjes. Je vindt het heerlijk om op de piano te spelen met je zussen en je papa te helpen op zijn gitaar. Oh je wordt zo snel groot!

het eerste lentezonnetje

Het zonnetje schijnt, de honden die heel de winter de zetels inpalmden zijn nu niet meer binnen te houden en ook poes ligt heerlijk voor het raam te genieten van de eerste zonnestralen. De kinders krijgen terug wat blos op hun wangen en de kleinste uk wordt luid kirrend buiten te slapen gelegd.


 Het is nog koud dus de jassen moeten aan. Enkel op de trampoline mogen ze even uit, anders is het echt wel erg warm. De spelregels van de tuin worden nog eens herhaalt want na zo een lange winter is er niet veel overgebleven van de regels. Zo wordt de kleinste meid al meteen terug geroepen uit het topje van de klimboom, en worden alle kindertjes inclusief buurmeisjes en buurjongen op de regels gewezen. We klimmen niet hoger dan die tak en in de moestuin moet het poortje steeds toe, schoenen uit op de trampoline en niet in het patattenveld scheppen, ook de bloemetjes groeien liever in de tuin bij hun vriendjes dan in een potje alleen op de kast. Maar vooral, maak je heerlijk vuil, speel, klim, klauter, maak kampen, pak de handschoenen en werk mee in de tuin, proef van de bloemetjes in het eetbare perkje en ruik aan de kruiden, maak zandtaartjes en kleur de mooiste tekeningen met stoepkrijt! Zeul maar rond met broertje, het wordt mooi weer! Wat is de (bijna) lente heerlijk. De deuren worden open gezwierd en de verwarming gaat pas 's avonds op.
We hebben wel een tegenslag gehad, onze kippen hebben bezoek gekregen van meneer vos en zo zijn er 4 lieve knuffelkippen minder. En omdat meneer vos de weg naar ons tuintje nu weet moesten de konijnen zo snel mogelijk herplaatst worden. Ze zouden ongelukkig zijn in een hok en van hun springvrijheid beroven wou ik zeker niet. Konijnen horen te springen, graven en rennen, en daarvoor krijg je knuffels in de plaats. Dus in een hok zetten was voor ons allemaal geen optie. En zo moesten ze naar een nieuw gezinnetje en wel zo snel mogelijk voordat meneer vos terug passeerde. Diezelfde avond vonden we een goede thuis voor de 2 konijnen, ze kregen een groot stuk om te springen en een heerlijk warm hok. En we mogen steeds gaan knuffelen. De kinderen kregen een belangrijke les. Altijd in het welzijn van je diertjes denken! En hoe klein onze kleinste meid ook is en hoe graag ze knuffelt met haar konijnen, ook zij maakte al snel de juiste beslissing. Ze horen niet in een hok, maar wel op een veldje waar ze kunnen spelen en springen en er moesten kindertjes zijn die ze elke dag zouden knuffelen. Gelukkig waren die er, en een lieve mama dus perfect voor onze konijnen. Na wat traantjes en nog een laatste knuffel vertrokken onze 2 reuzen naar hun nieuw huisje. En nu zijn we dus buiten dierloos. En dat voelt niet goed, mijn groenteresten werden naar een leeg hok gebracht uit gewoonte. En ineens waren de eitjes voor de pannenkoeken op! Nee er moesten nieuwe kippen komen en een deurtje voor nachthok zodat meneer vos er niet in kan! En zo gaan we vandaag naar red een legkip in Tongeren en zullen 6 lieve kippen onze tuin terug opfleuren en wanneer ze hun veren kleed terug hebben en zich terug kip i.p.v. legmachine voelen zullen wij weer eitjes mogen smullen! Konijntjes nemen we niet meer maar binnenkort gaan de cavia'tjes terug naar buiten, wanneer het terug wat warmer is en misschien nog een ander diertje, of een bloementuintje met een zandbak. We zullen wel zien. Ondertussen wordt mijn moestuinplannetje door de kinderen bekeken en uitgedokterd, zodat de plantjes op de juiste plaats komen te staan, voorjaarsbloeiers worden gepland en de mobiele serres gevuld met bakjes vol zaad.



 Het patattenveld omgeploegd en de patatjes krijgen kiemen. Er steekt veel tijd in de moestuin, niet enkel het planten en verzorgen maar ook het tekenen, plannen en bestuderen is leuk om te doen.
Ondertussen is de lieve echtgenoot aan de zolder aan het verder werken en krijgt het eerste meidenbed al wat meer vorm.


 De oudste zoon vind het heerlijk om met de overschot hout van papa van alles ineen te knutselen en de oudste dochter zit nog steeds met haar neus in de boeken, lezen en schrijven,  nu alleen wat meer in het zonneke. Het kleinste lopend spookje haalt nog steeds de gekste stunten uit en oefent volop haar capoeira en de allerkleinste spruit begint zijn zus na te doen en probeert uit alle macht te kruipen, al lukt dat nog niet zo best. Maar met wat aanmoediging van de zus probeert ie het steeds opnieuw en opnieuw. Wedden dat het binnenkort lukt!