terug van weggeweest: met een heerlijk recept.

Wanneer de lieve zus, met het nog lievere dochtertje, vroeg wanneer ik terug zou gaan bloggen, en ik daar als standaard antwoord op gaf: "ach ik heb zo weinig tijd", wist ik dat het niet juist was, al is het wel waar. Nu, gelukkig kan je tijd maken. Ik heb daar een heerlijk recept voor gevonden. Of ik het wil delen? Natuurlijk:

Als eerste roer je je peuter, kleuters en andere kotertjes hun beddeke in, je kan dit ook vervangen door een klein bevel even alleen te spelen.
Daarna voeg je 100 gr, lieve echtgenoot geef mij die computer nu maar even, toe.
Dat gaat ongeveer voor een uurtje op "niet storen" graden en voila, t'is klaar.

Of dit recept altijd lukt, daar vrees ik voor. Dat zal je zeker meerdere keren moeten uitproberen. Maar het smaakt zeker en vast goed. En het voordeel is dat je er steeds beter in wordt.

Hier gaan de oudste kinderen gelukkig graag naar school en is er enkel nog mijn klein mannetje thuis. Nu is dat kleine ventje echt tot alles in staat en raast door het huis vol zelfvertrouwen en deugnieterij. Zo een nummertje 4 is zeker niet te onderschatten. Zijn standaard woordje voor alles is de oerklank EUH! en het liefste wat hij doet is alle deuren sluiten, of je er nu met je hand, hoofd of arm nog tussen zit of niet. Die deur MOET toe. Dat "moeten" van hem is heel doeltreffend in de meeste gevallen en daar bedoel ik mee dat wanneer hij een koek of iets anders echt MOET, zal hij er ook voor zorgen dat hij het krijgt. Het woordje nee, staat niet in zijn vocabulaire. Maar het is zo een heerlijk ventje. Dan rijdt ie op zijn auto'tje van de ene kant naar de andere kant van het huis en o'wee wanneer je niet snel genoeg weg bent. Hij moet overal bij zijn, ook op het toilet, (zoals de meeste peuters) negeert hij resoluut het potje om de wc-klep dicht te kunnen doen, terwijl je er nog op zit. Ja daar is zijn, alles moet dicht, ding weer. En door zijn heerlijke eigenwijsheid maakt het hem niks uit of jij er nog opzit of niet dat ding zal en moet dicht! en het lukt hem keer op keer, want ik ga netjes telkens weer van de wc af wanneer ik klaar ben, en dan gaat het dicht. Ja, zo een peuter brengt echt leven in huis, en neemt ook wel af en toe wat leven weg. Zo zijn mijn jonge kiemplantjes voor de moestuin heerlijk om te plukken geweest, en kan je zo fijn spelen met de aarde van de tomatenplantjes die nog niet naar buiten mochten verhuizen. Gelukkig hebben de tomaten plantjes het overleeft, de kiemplantjes daarentegen....
Hij is ook erg vastberaden dat kleine mannetje van me, dat heeft hij van zijn vader, wanneer hij op school wil blijven zal je dat zeker horen, of met een klein karretje in de winkel wil rijden net wanneer je niet veel tijd hebt, zal hij voet bij stuk houden om het ook te krijgen. Het gebeurt dus wekelijks dat ik meer weg heb van een boerin met een kruisend varkentje onder mijn arm dan van een liefdevolle mama met een welopgevoede zoon.
wanneer ik de lieve echtgenoot erover inlicht, zegt hij steeds hetzelfde, Ach de andere zijn toch ook oké geworden. Komt wel goed.  Dus aan die raad heb ik ook al niet zo veel. Gelukkig heb ik de oplossing voor alle mama's met uiterst lieve speenvarkentjes van zonen. Winkel wisselen! Ik ga dus nooit en dan bedoel ik echt nooit in dezelfde week (liefst 2 weken) naar dezelfde winkel. Dus op maandag spring ik de AH binnen met mijn krijsend varkentje al meteen onder mijn arm gekneld, zo hoef ik de moeite niet te doen om hem op te rapen van de vloer wanneer hij geen balletje (granaatappel) krijgt en loop met sierlijke pas (of hoe sierlijk het ook kan zijn met zo een kleintje onder je arm) door de winkel en knik af en toe begrijpend naar de geïrriteerde andere (meestal oudere) mensen en zeg dan ach hij is niet in zijn doen vandaag, zo doet hij anders NOOIT.
Wanneer ik in de volgende dagen weer in de winkel moet zijn dan neem ik gewoon een andere winkel en doe hetzelfde ritueel. En daarna weer een andere. Bij deze dus de winkelwissel truc. En nu hoor ik jullie zeggen, waarom zet ze dat jongetje niet gewoon in de winkelkar? Wel dat heb ik geprobeerd, al vindt mijn allerliefste ventje de winkelkar eerder een klimparadijs, en ben ik uiteindelijk een krijsende peuter aan het vasthouden onder mij arm, terwijl ik de kar duw, en zou ik een derde arm nodig hebben voor de boodschappen richting kar te krijgen.
Wat ik ook wel doe is internet shoppen, dan hoef ik het enkel nog af te halen, zonder gedoe en stress.




Maar mijn kleine lieverd is echt een heerlijk mannetje, net als de andere kindertjes. En stiekem ben ik aan het denken dat het binnenkort tijd wordt voor een nummertje 5. Geen van onszelf want dat zwanger zijn zie ik nooit meer zitten. Maar terug een pleegkindje, kan er zeker bij.
Wordt vervolgt.........

Geen opmerkingen: