het einde van de pop, tante troela

Wanneer de jongste dochter van de kleuterklas thuis komt, gooit ze met een grote zwaai haar tante troela (de pop die al ettelijke jaren dienst doet als steun en toeverlaat van lienefien) op mijn naaitafel. Maken mama! beveelt ze meteen en in haar ogen zie ik dat ze geen enkele twijfel heeft dat ik haar knuffel niet zou kunnen maken. Vrolijk laat ze me achter met tante troela terwijl ze al huppelend gaat spelen. Ik kijk naar de lappenpop en zie meteen dat het deze keer niet meer te maken is. Wat nu. Het is nog geen tijd dat lien zonder een favoriete knuffel door het leven kan. Ze heeft haar nog veel te veel nodig. Wanneer ze verdrietig is wordt het popje tegen haar wang gedrukt en tante troela doet ook nog steeds dingen mis wanneer het eigenlijk de jongste dochter is geweest. Al een paar keer heeft ze het geprobeerd, mama ik heb tante troela niet meer nodig, ik ben nu echt groot! en elke keer zie ik 's avonds tante troela in de armen van lien liggen, Zelfs nu ze grote zus is van de kleine broer doet tante troela nog dienst. Het is dus echt nog geen tijd. Maar daar hield de jongste dochter geen rekening mee wanneer tante troela vandaag mee mocht naar school om samen te spelen. En over de grond te wandelen. Want wanneer je de benen van tante in je sokken steekt en haar handen vast houdt, wandelt ze met je mee. Alleen gaat dat niet zo vlug wanneer de bel gaat en wordt tante troela al eens achter zich over de grond gesleept. Zo ook vandaag. En nu is haar gezichtje voor de zoveelste keer stuk. En deze keer kan ik het niet meer maken! Ik probeerde er een lapje over te zetten maar wanneer de oudste broer voorbij kwam maakte hij me er meteen lachend op attent dat zo tante troel rechtstreeks in een horror-film kon mee doen. Dus die oplossing was niet goed. Er zat niets anders op dan de kleine meid te vertellen dat het tijd was om tante te vervangen. Gelukkig had ik nog 2 popjes in de kast die eigenlijk voor de lieve metenkindjes waren. En aangezien de metenkindjes er nog niets van wisten kon ik voor hen best nieuwe maken. En zo kon de kleinste dochter een nieuwe beste vriendenpop krijgen. Met een klein hartje riep ik de jongste dochter bij me en met een bibberend stemmetje begon ik aan mijn grafrede over tante troela. Lienefien luisterde hoe ik vertelde dat haar popje echt stuk was en hoe het nu tijd was om een ander vriendje te kiezen. tot mijn verbazing zag ik haar ogen oplichten toen ik de 2 poppetjes te voorschijn haalde! Deze wil ik mama, die met het roze haar! En meteen graaide ze de pop uit mijn handen. En wat doen we nu met tante troela?  Vroeg ik. Oh geef haar maar aan de arme kindjes zei ze. Hoe lief dat ook is van de jongste dochter maar deze pop wil zelfs het armste kindje niet meer. Ik zet haar wel even hier. Zei ik, voor het geval je haar toch nog zou gaan missen. Ze knikt en weg was ze, kleertjes aan doen bij tante trien want zo gaat haar roze popje voortaan door het leven, als tante trien.
En tante troela? Die zit nog even op mijn naaibureau tot ze helemaal onder het stof bedolven zal zijn.

de arme tante troela met een gezichtje uit een hororfilm.




en de 2 nieuwe popjes. Tante trien met het roze haar en melodie, de pop die door de oudste dochter is aangeslagen. 


en natuurlijk moeten de meisjes even poseren met hun nieuwe knuffels.



Geen opmerkingen: