echte liefde

Zo, het nieuwe jaar is begonnen, en dit ging gepaard met de nieuwjaarsbrieven voorlezen. Al mijn 5 lieve schatjes hebben het, de ene al wat zekerder van zichzelf dan de andere, uitstekend gedaan. En hoe schattig is het, wanneer de kleinste dochter met een zacht stemmetje de woordjes, met enkele letters minder, voorleest. Of hoe broer zijn eigen geschrift niet meer kan lezen en dan maar de helft van zijn brief overslaat. Het zijn toch die dingen, waar ik, als mama, zo trots van wordt. Ook al worden er woordjes vergeten en zinnetjes omgedraaid. Ik voel dan weer even, hoe het was toen ik hen voor de eerste keer mocht vasthouden, vol trots!
Zo, genoeg sentiment voor vandaag. Na de nieuwjaarsbrieven volgen natuurlijk centjes, want hoe wij, als ouder, grootouder of meter/peter uitkijken naar die lieve woordjes, kijken de kindertjes uit naar die kleine muntjes of dat ene briefje! En die hard verdiende centjes worden gekoesterd tot wanneer mama en papa zeggen dat ze naar de winkel mogen gaan om iets uit te kiezen. Mijn kindertjes sparen nog niet echt, het is nog veel te plezant om zelf iets te mogen kopen. En dat van hun eigen geld. Er wordt dan ook geteld en nageteld in de winkel. broer helpt zus, die op haar beurt weer vlijtig de kleintjes helpt kiezen en tellen. Meestal maakt de oudste dochter de drie kleinste warm voor iets wat ze best zelf zou willen. En zo kwamen we vandaag aan de kassa met 4 verschillende monster high poppen en iets van star wars. (Ze hadden geluk dat het al solden was) Ook al was er een lange wachtrij achter ons, elk van de 5 kinders, mocht zijn eigen speeltje zelf betalen en afrekenen met zijn eigen zuurverdiende centjes, want dat is vaak nog plezanter dan het kiezen. En zo gingen ze, netjes om de beurten, betalen. De meiden blij met hun pop en het rekening papiertje, dat als bewijs dient dat ze echte centen hadden, en broer met zijn starwars en nog 1 euro over. En nu gebeurde het..... lienefien, die bij het binnenkomen al lang het wagentje om in te zitten had opgemerkt (zo eentje waar je ne euro moet insteken en dat dan even heen en weer beweegt, ik heb er nooit het nut van geweten, buiten ouders met vreselijk zeurende en wenende kinderen creëren) liep er met haar snelle beentjes zo hard ze kon naar toe, en voor we nog maar "nee" konden roepen (want je moet reageren voor ze er in zitten, wil je zonder drama de winkel verlaten) zat de lieve kleine meid al knus in het autootje, dat meteen werd omgedoopt tot haar auto (ze maken het dan ook erg instap-baar voor zo een kinderen, met een opstapje, heel anders dan de karren om te winkelen, daar moet je je kind bijna 2 meter hoog in katapulteren, laat staan de beentjes zonder al te veel plooien in die gaten krijgen!). Nee zo een autootje is heeeeeel uitnodigend gemaakt, met felle kleuren en opstapjes. Dus, lienefien zat er in, en riep, "kijk mama, mijn autootje" (net alsof we het nog niet gezien zouden hebben en voor ons plezier steeds een grote omweg nemen rondom dat steeds zeer centraal geplaatst ding). We deden nog even een kleine poging met: "ach buiten staat onze grote auto, die rijdt veel harder dan deze" en "je hebt toch al in de race kar gezeten, je weet wel die waar je een uur lang, doorheen heel de winkel in geschreeuwd hebt dat je er uit wou".....maar nee, de meid bleef halsstarrig zitten, in de coole auto, die op en neer zou gaan bewegen met de magische cent. En nu komt het! Onze broer, die een beetje afwezig had staan kijken naar het hele tafereel van zijn lievelings zusje in de begeerde auto en de zeurende mama en zuchtende papa, kwam ineens naar voren en nam de tweelingzusjes uit de kar en zette deze ook in de auto (vraag me niet hoe ze er alle drie in konden maar ze zaten er in!) lienefien aan het stuur, naast zich pleegzus 1 en achterop pleegzus 2. En zonder twijfelen zei broer: "1 ritje hé meiden, en dan flink naar de grote auto!" En hij stak zijn laatste euro, met een brede glimlach, in de flechie auto! En daar gingen ze met hun drietjes, op en neer in het gekleurde autootje, lientje hard sturend en alle drie breed lachend naar de voorbijgangers. Oh wat hadden ze plezier, de hele minuut lang! En broer, ik heb hem nog nooit zo zien genieten van zijn zusjes, en waarschijnlijk ook van het fijne gevoel, iemand blij te kunnen maken. Als dat geen echte liefde is!