Labels
alledaags leven
behang
bio
bloggen
buiten leven
creatief
de echtgenoot
dieren
dochters
doneren
eten
familie
geven
groentjes
haken
hobby
interieur
internet
katten
kerst
kinderen
kitsch
kleding
kleeffolie
kleine broer
koken
liebster blog award
liefde
meubels opknappen
moederdag
moestuin
naaien
nicky velours
nieuwjaar
opgroeien
opvoeden
paarden
patronen
pleegzorg
poezen
pony's
poppen
presentjes
prinsesjes
recepten
retro
ridders
ruzie
school
shoppen
sinterklaas
speelgoed
spelen
stadsmensje
stofjes
tandarts
test
trainen
tricot
tuin
vader
vakantie
verdriet
verjaardag
vintage
voorjaar
vrienden
washi tape
werken
tijdsdruk
Nadat de poppenkleertjes gepasseerd zijn, is het hoog tijd om te beginnen aan de mega coole superhelden maskertjes voor de klasgenootjes. De pleegdochtertjes verjaren in de vakantie dus moeten we het een weekje eerder klaar hebben om uit te kunnen delen. Natuurlijk heb ik alles een paar keer uit gesteld en wordt het nu weer heksen en haasten om alles klaar te krijgen. Want naast de gebruikelijke dagtaken, moeten ook de hobby's en de artsen bezoekjes worden ingecalculeerd in het weekschema. waarschijnlijk gaat het last minute worden, maar ik heb nog nooit iets niet op tijd afgekregen en dat wil ik zo houden. De echtgenoot gaat na zijn werkuren dan maar een handje moeten toesteken. Hij geeft het misschien nooit toe, aangezien het niet stoer genoeg is, maar hij is best wel handig in die "vrouwen" werkjes. Zo werkt hij als de beste met de naaimachine en kan hij zonder enige moeite mijn patroontjes vergroten en verkleinen. Maar zich vertoeven in mijn naai-hoek, zonder dat ik zijn hulp uitdrukkelijk vraag, doet hij toch liever niet. T'is een inbreuk op zijn mannelijkheid, denk ik. En die mannelijkheid is voor het mannelijke geslacht toch wel echt belangrijk. Zo zit de echtgenoot bijna elke dag minstens een uur in zijn garage, waar hij dan traint om er nog mannelijker uit te zien. Voor mij hoeft dat niet. Ik zie hem toch graag zoals hij is. En de kinderen doen dat ook, Ze zien ons graag hoe we zijn. Alhoewel dochter 1 toch wel, ongerust, durft te vragen of ik haar morgen met dat binnenhuispak ook van school kom halen. Of broer, die op sommige dagen liever zo snel mogelijk de auto verlaat om voor zijn zussen, en nog veel belangrijker, Alleen, de schoolpoort binnen te lopen. Ze worden groot, die kinders van me. Ik zal dan maar zolang het nog kan van mijn 3 kleinste patatjes genieten. Alhoewel ik de dagen, dat de kleinste dochter haar armpjes rond mijn nek slaat in het klasje, omdat ze terug mee naar huis wilt, op 1 hand kan tellen, ben ik toch ook wel blij dat ze groter worden, en dat worden ze , heel cliché, veel te snel!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten