de echtgenoot kan het best!

Het is weer vrijdag, het weekend staat voor de deur en het wordt een vermoeiend weekend. De echtgenoot mag morgen de late draaien, wat betekent dat ik de hele dag mag genieten van mijn 5, veel te actieve kindertjes, in mijn eentje. daarbij gaat het ook nog eens een grijze dag worden waardoor ze waarschijnlijk niet al te graag naar  buiten willen. Maar we overleven het wel! Ik hou er van om positief te blijven. De echtgenoot is eerder negatief, vooral 's morgens of wanneer ik per se iets moet hebben en er van overtuigd ben dat hij het, met al zijn creativiteit wel ineen kan knutselen. In het begin, dat onze pleegdochtertjes bij ons kwamen,zag ik het niet zitten om met 3 van 2 jaar, 1 van 4 en 1 van 7 jaar te voet naar school te gaan in mijn eentje, met enkel een dubbele buggy. Dus moest er iets komen waar ik mijn 3 kleinste baggaderkes kon inzetten, en als het maar even kon ook de oudste dochter. Toen ik het de echtgenoot vertelde wat ik wou, draaide deze al bezorgt met zijn ogen. Dit doet hij, als ik er zo bij nadenk, steeds wanneer ik mijn zin begin met: "sjoe ik was aan het denken hé!"  En zo begon ik dus, toen ook, met gevolg dat de echtgenoot, met zijn ogen draaiend al meteen een uitweg aan het zoeken was, (die hij uiteraard niet vond, aangezien ik ook al wist, dat hij zich uit de voeten zou proberen te maken en ik hem, subtiel, eerst in een hoekje van de keuken had gedreven, voor de dames onder ons: dit doe je door, op heel lieflijke toon eerst een tasje koffie te vragen, je weet wel zo van die lekkere, die, alleen de echtgenoot-lief  kan maken, want hij weet steeds precies hoeveel schepjes je lekker vindt :) ) En daar kwam het: sjoe ik was aan het denken hé, ik Moet (met de nadruk op moet) zo een kar hebben waar iedereen in kan om naar school te rijden en ik ben er zeker van dat jij dat voor me gaat maken (dat noem je lichte druk) waarop de echtgenoot natuurlijk heel negatief antwoordt dat hij dat onmogelijk kan, dat zo een ding beter gekocht kan worden en dat hij er geen tijd voor heeft. Op dat moment laat je hem maar praten. Het idee is gelanceerd en hij weet er van. De volgende dagen breng je het steeds terug op die leuke kar die je wilt en hoe je er zeker van bent dat hij dat echt wel kan want hoe dan ook, de echtgenoot kan alles." maar we hebben toch ook nog zo een oude fietskar, kan je daar niets mee doen, een houten bak in maken of zo iets, ik zal hem wel versieren met van alles en nog wat, het enige dat je moet doen is hem maken, dat kan toch niet zoooooo moeilijk zijn." De echtgenoot zuchtte en mopperde en zaagde, zeurde, werd boos, lachte hard maar was vooral, zo negatief als de echtgenoot maar kan zijn en toen, na ongeveer een week, was ie er! Een super leuke kar, uit hout, met wielen en er konden zeker 6 kindertjes in! En ja hoor, heel mijn ontwerp stond er, je kon hem op de fietskar bevestigen. Ze konden er in staan of zitten! Hij was zo leuk en de echtgenoot? die zat te glunderen want volgens hem was het helemaal zijn idee! Wat hebben we plezier gehad van die kar, en nu onze kinders groot genoeg zijn om allemaal te stappen, is de kar terug een gewone fietskar geworden en de houten bak een speelgoedbak van broer. Hij kan het wel hoor, die lieve echtgenoot van mij, al gaat er eerst wat gemopper en gezeur aan vooraf, ik zou hem helemaal niet willen veranderen!